Recensie

 Trailer

 

 Cinema.nl
 IMDb.com

Good Night, and Good Luck. (2005)

We will not walk in fear of one another.

Een groep goed geklede mensen is iets aan het vieren in een mooie zaal. Tussen het rumoer hoor ik een mooie bluestune. De mensen zijn trots elkanders collega te zijn en poseren met een glaasje drank in de hand en breed lachend gezicht op de foto. Hoe de foto gaat worden, wordt niet duidelijk. Maar één ding is zeker: de helft van de foto zal gehuld zijn in sigarettenrook. Welkom in de moderne jaren '50.

Dit is de achtergrond waartegen George Clooney zijn laatste film laat afspelen. Good Night, and Good Luck. (2005) draait net als Clooney's geslaagde regiedebuut - Confessions of a Dangerous Mind (2002) - om de invloed van de media, en dan in het bijzonder de televisie. Ditmaal staat niet het bizarre en waarschijnlijk fictieve leven van een tv-maker centraal, maar de waargebeurde en goed gedocumenteerde strijd van journalist Edward Murrow (David Strathairn) tegen senator Joseph McCarthy. Die laatste voerde destijds een waar schrikbewind, waarbij iedereen wie in verband kon worden gebracht met communisme, opgesloten moest worden. Murrow vond dat McCarthy hier angst als middel gebruikte om zijn positie te kunnen behouden en zijn verdere beleid te verdedigen. Hiermee kwamen de vrijheid van meningsuiting en zelfs de democratie in gevaar. De parallellen naar het angstbeleid van Bush en de onberechte gevangenen in Guantánamo Bay zijn gemakkelijk te trekken.

Het gedwongen ontslag en de poging tot onberechte opsluiting van ene Milo Radulovic, wie via omwegen banden met communisten zou hebben, is voor Edward Murrow en zijn vriendelijke collega Fred Friendly (George Clooney) de aanleiding om de zaak op tv te presenteren. Er is echter maar één kant van de zaak die belicht kan worden, omdat McCarthy zijn weerwoord erg lang uitstelt. Dit loopt uit op een mediaspektakel, waarin de journalistiek op tv op controversiële manier als krachtig middel wordt gebruikt. Murrow beinvloedt door zijn uitzendingen de gebeurtenissen die uiteindelijk tot enorme verandering in de Amerikaanse geschiedenis leiden.

Edward R. Murrow was en is nog steeds een icoon in de journalistieke wereld. Het is een helse klus om een icoon weer tot leven te roepen door middel van een acteur. Maar door uitstekende casting en goede regie, en natuurlijk goed acteerwerk is het team daar zonder meer in geslaagd. Het is ongelofelijk om te zien: je gelooft namelijk geen moment dat David Strathairn een acteur is. Alles, van de dialogen en de verslaggeving tot de veel- en nietszeggende blikken lijken 100% echt. Daardoor creëert Clooney, samen met de geslaagde nabootsing van de jaren '50 in zwart-wit, een haast geloofwaardige poort naar de deze periode.

Zij het niet, dat Clooney zelf in de film speelt. Zijn niet onbelangrijke karakter Fred Friendly speelt hij prima, maar naast het briljante werk van Strathairn valt het gewoon op dat hij eigenlijk George Clooney is. En George knikt heel eigenaardig met zijn hoofd, zoals alleen George dat kan. Prima voor actiefilms of andere Clooney-coolheid, maar het is volledig misplaatst hier. Er geldt namelijk een gouden regel bij het creëren van een realistische sfeer in films. Je kan geen acteurs met een te bekend gezicht of een bekende eigenaardigheid gebruiken. En natuurlijk moet er goed geacteerd worden. De rest van de cast doet dit prima, maar is niet altijd geloofwaardig. Er worden wel wat zogenaamd nadenkende gezichten gefilmd om de resterende cast wat meer karakter te gunnen, maar dit resulteert soms in over-acting. Dit maakt de persoonlijke kant van de vertelling enigszins zwak. En dit alles is zo jammer, want Clooney was wel heel dichtbij met zijn nabootsing van deze geschiedenis.

En geschiedenis is het enige wat de film werkelijk vertelt. Het wordt vrij zakelijk gedaan, op enkele blues intermissies na. Nu heb ik niets tegen blues, maar de film bevat drie pauzes waarin een blueszangeres even flink los gaat. Mooi, maar afgezien van de jaren '50 sfeer voegt het niets toe, omdat de inhoud van de film dan zo'n drie minuten per pauze vergeten wordt. Terwijl dat hetgene is waar Good Night, and Good Luck om draait: zakelijke inhoud. Nu is de inhoud bijzonder interessant, maar in een politieke film als deze is het een misser dat de inhoud zo droog verteld wordt. Anders gezegd, Clooney probeert een politiek verhaal op zowel documentaireachtige wijze als intieme wijze tegelijk te vertellen. Door de intieme, maar minder geslaagde vertelwijze verliest de politieke inhoud aan diepte en compactheid, waardoor zelfs 90 minuten te lang lijken.

Good Night, and Good Luck. is een redelijk geslaagde film over een heel bijzondere strijd die in de V.S. in de jaren '50 plaatsvond tussen media en politiek. De film heeft extreem bijzondere aspecten, zoals de nabootsing van de tijdsgeest en de herleving van Edward R. Murrow. Ook valt wel wat te zeggen voor de timing van de film; hij is namelijk enorm actueel. Helaas valt de illusie die de film zo goed schept, soms even weg. Ook lijkt het geheel langdradig te zijn. De film is genomineerd voor een Oscar in maar liefst zes categorieën, waarvan er naar mijn mening maar twee terecht zijn: 'Art Direction' en 'Best Actor in a Leading Role' voor David Strathairn. De film heeft overigens geen Oscars gewonnen. Cijfer: 7 / 10
<Ronald Veldhuizen>

Film Cast

• David Strathairn
• Robert Downey Jr.
• Patricia Clarkson
• Ray Wise
• Frank Langella
• Jeff Daniels
• George Clooney
• Tate Donovan
• Thomas McCarthy
• Matt Ross
• Reed Diamond
• Robert John Burke
• Grant Heslov
• Alex Borstein
• Rose Abdoo